Zaman ki, nasıl geçtiğini anlayamadığım, değerini bilmediğim o geçip giden ve geçtiğinden haber vermeyen...
Gücüm ıssızlığımda gizleniyormuş zaman zaman..
Issızlığımda kaybolunca volkan olup içimden fışkıran hırsımla sarmaş dolaş olup doluyormuş gözbebeklerime...
Sonra güneş doğuyormuş bulutların aşık olduğum o pusunun arasından...
O güneş ki tenimi çiçeğin taç yarprakları gibi incecik kılıp ısıtıyormuş sarıldığım umutları...
Meğer....Anne kucağı, anne kokusu gibisi asla olmuyormuş...
Çare olmuyormuş ne bir söz...
Ne bir gülüş, kederi boyunu aşmış, saç diplerine birikmiş o hüzne..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Not: Yalnızca bu blogun üyesi yorum gönderebilir.